[SCHERPENZEEL] Enkele verbaasde blikken kreeg Geert Versteeg wel, toen hij zich op 59-jarige leeftijd liet omscholen tot vrachtwagenchauffeur. Maar spijt van zijn keuze heeft de Scherpenzeler geen moment. ,,Dat gevoel van vrijheid is heerlijk.”
Wat was uw allereerste baantje?
,,Dat was vakantiewerk bij een Barneveldse groothandel in lederwaren. Ik was toen een jaar of 15 en was daar het manusje-van-alles. Na de middelbare school heb ik ook nog een aantal jaar bij datzelfde bedrijf gewerkt. Als kind wilde ik nog onderwijzer worden, maar dat idee heb ik snel losgelaten; ik wilde liever werken dan doorleren.”
,,Later startte ik een rijdende supermarkt, die had je in die tijd nog. Maar daar stopte ik na een paar jaar mee, het was keihard werken en weinig verdienen. Ik ging venten: de deuren langs om kaas te verkopen. Vanaf 1997 deed ik dat vanuit mijn eigen winkel, Versteeg Versspecialiteiten. Eerst in Scherpenzeel en later in Barneveld, aan de Schoutenstraat en de Nieuwe Markt. Dat heb ik bijna 25 jaar gedaan. Voordat ik chauffeur besloot te worden, was ik manager op de versafdeling bij een groothandel in food. Ik had het daar goed naar mijn zin, maar door interne omstandigheden leek het me beter een andere weg in te slaan.”
U droomde er al langer van om vrachtwagenchauffeur te worden. Wat leek u er zo mooi aan?
,,Het leek me altijd al stoer om op een vrachtwagen te zitten. Als ik er één zag rijden begon het steeds vaker te kriebelen. Ik wilde geen spijt krijgen dat ik het nooit geprobeerd had, dus besloot ik vorig jaar, op 59-jarige leeftijd, alsnog het roer om te gooien. Tijdens een infodag van het STL (Sectorinstituut Transport & Logistiek, red.), waar ik met mijn dochter heen ging, viel me op dat ik niet de enige ‘oudere’ was. Ik kende logistiekbedrijf Mantrans nog uit mijn kaasvent-periode en besloot contact op te nemen. Via dat bedrijf kon ik de juiste papieren halen.”
Hoe reageerde uw omgeving op deze stap?
,,Heel wisselend. Sommigen waren heel verbaasd en begrepen het misschien niet helemaal, maar de meesten vonden het vooral stoer dat ik deze stap durfde te nemen. Nu zien mensen dat ik er plezier aan beleef en zijn ze vooral blij voor me.”
(lees verder onder de foto)
Uit de oude doos: Geert Versteeg in zijn winkel. (foto Janus Visser)
U transporteert voor Mantrans met name kalkoenen en ander pluimvee. Komt daar veel bij kijken?
,,De regelgeving rondom het vervoeren van levende wezens is vrij streng, wat ook logisch is. Als chauffeur moet je een speciaal pluimveecertificaat halen voordat je daarmee mag rijden. Je moet bijvoorbeeld weten welke rijstijl je kunt hanteren en hoe je moet handelen bij warm weer. Zelf vind ik het ook belangrijk om de dieren zo veilig en comfortabel mogelijk naar de slachterij te brengen. Je merkt aan de beestjes dat ze relaxter zijn als je netjes rijdt.”
U bent sinds januari werkzaam als chauffeur. Hoe bevalt dat leven tot nu toe?
,,In het begin was het best even wennen. Als je ergens aan komt rijden, zien mensen een man met jaren ervaring. Terwijl ik natuurlijk beginnend chauffeur ben. Je rijdt rond met een groot gevaarte en komt daarbij wel eens in situaties waarbij je denkt: hoe ga ik dit nu weer oplossen? Maar dat inzicht komt met de tijd. Het is net als met een auto: je leert pas echt rijden nadat je je rijbewijs hebt behaald.”
,,Vooral het gevoel van vrijheid vind ik heerlijk. Ik kom op allerlei plekken in Nederland, België, Duitsland en Frankrijk en zie mooie landschappen. Daarbij spreek ik veel verschillende mensen. Ik vond het altijd al leuk om langs de boerderijen te gaan, wat ik ook deed toen ik kaas verkocht. Ik spreek misschien geen Frans, maar met handen en voeten kom je een heel eind.”
Vaak zijn de onregelmatige werktijden en lange ritten een drempel om chauffeur te worden. Hoe is dat voor u?
,,Het scheelt dat ik niet vaak meerdere dagen achter elkaar rijd, al komt het wel eens voor dat ik ergens moet overnachten. Dat was in het begin even wennen, je privéleven verandert er ook door. Het komt wel eens voor dat ik pas naar bed ga als mijn vrouw er net uitkomt. Maar daar kun je je op aanpassen. We proberen doordeweeks alsnog zoveel mogelijk momenten samen te plannen en in het weekend ben ik gewoon vrij, dan heb ik alle tijd.”
Mist u de winkel nog wel eens?
,,Ik denk nog steeds met een warm gevoel terug aan de winkel. Dat stukje reuring, zeker aan het einde van het jaar, vond ik altijd mooi. Het was een leuke tijd, maar sinds ik chauffeur ben, heb ik een stukje vrijheid teruggekregen. Dit werk wil ik doen tot aan mijn pensioen - en misschien nog wel wat langer.”
